Op de derde zondag van de veertigdagentijd werd de vraag gesteld hoeveel voedsel we gemiddeld per Nederlander per jaar weggooien. Het antwoord: 40 kg. Echt heel veel.
Het deed me denken aan een voorval op de Camino Primitivo naar Santiago de Compostella, die Peter en ik in 2022 gelopen hebben. In Pola de Allande aten we ’s avonds bij een pizzeria. Aan kleine pizza’s deden ze niet. Het waren echt mega pizza’s, die we nog niet voor de helft op konden. Tja, wat doe je dan? Naast ons zat een aardige Deense jongen, die goed Engels en Spaans sprak. Hij vertaalde onze vraag aan de eigenaar van de pizzeria of hij de overgebleven pizzadelen wilde bewaren in de koelkast. Dan zouden we de volgende ochtend daar komen ontbijten en daarna de pizzaresten meenemen. Geregeld!
De volgende morgen om 6 uur opgestaan en op naar de pizzeria. Dat is het leuke in Spanje: de meeste cafeetjes en restaurants zijn om half zeven al open. Na een heerlijk ontbijtje gingen we op weg: ik met twee dozen pizzarestanten in de rugzak. Gewicht: zeker anderhalve kilo. Totaal dus een rugzak van negen en een halve kilo. En dat op één van de zwaarste etappes: de beklimming van de Alto de Palo. Mijn twijfel sloeg toe: ‘Zullen we toch maar niet in ieder geval één doos droppen in een afvalbak? We kunnen het waarschijnlijk toch niet allemaal op. Sleep ik een zware pizza de Alto de Palo op en gooi daarna de helft weg. Zonde van de inspanning. Maar nee, ik neem het toch mee.’
En daar gingen we. Op naar de Alto de Palo. Het was zwaar, het was mooi! Een prachtige tocht door het dal van de Rio Nison en op een gegeven moment ging het flink omhoog. Op de foto loop ik al hijgend (en filmend) de laatste 50 meter naar de top. Het was erg mistig en na enig zoeken vervolgden we onze weg naar beneden, op weg naar La Mesa. En….. na een half uurtje trok de mist op en kwam de zon door.
Tijd voor een pauze. We vonden een mooie rustplek op een rots met daarop geschreven: ‘CAMINO FAMILY’ en de pizza’s kwamen tevoorschijn. Terwijl ik zat te eten, kwam de Deense jongen langs. ‘Hey, do you like a peace of pizza?’ ‘Yes, I do, thank you.’ Even later liep er een jonge vrouw langs. ‘Peace of pizza?’ ‘Great, thank you!’ En zo kwamen we, mede door de lunch (in een bushokje met een bankje) door onze pizza’s heen. NIETS, maar dan ook NIETS, weggegooid. En twee mensen blij gemaakt.
Marianne van Atten